miércoles, septiembre 06, 2006

Catalanes

Gracias al colega Novalelapena estoy empezando a conocer al poeta catalán Miquel Martí i Pol. Y hoy en un comentario en Ramble Tamble, don Novale nos cuenta que el hombre compuso con Lluis Llach, que es un cantautor también catalán y casi ignorado entre nosotros. La mención de Llach me hizo acordar que hace una punta de años Omar Cerasuolo solía pasar por radio una canción suya, una metáfora del Generalísimo Francisco Franco y su régimen, moribundos que no terminaban de morir. Cada vez que la escuchaba se me ponía la piel de gallina. Hoy me acordé de esa canción y de ese estremecimiento. Aquí va la letra, en catalán y en castizo.


L'Estaca

L'avi Siset em parlava
de bon matí al portal
mentre el sol esperàvem
i els carros vèiem passar.

Siset, que no veus l'estaca
on estem tots lligats?
Si no podem desfer-nos-en
mai no podrem caminar!

Si estirem tots, ella caurà
i molt de temps no pot durar,
segur que tomba, tomba, tomba
ben corcada deu ser ja.

Si jo l'estiro fort per aquí
i tu l'estires fort per allà,
segur que tomba, tomba, tomba,
i ens podrem alliberar.

Però, Siset, fa molt temps ja,
les mans se'm van escorxant,
i quan la força se me'n va
ella és més ampla i més gran.

Ben cert sé que està podrida
però és que, Siset, pesa tant,
que a cops la força m'oblida.
Torna'm a dir el teu cant:

Si estirem tots, ella caurà...

Si jo l'estiro fort per aquí...

L'avi Siset ja no diu res,
mal vent que se l'emportà,
ell qui sap cap a quin indret
i jo a sota el portal.

I mentre passen els nous vailets
estiro el coll per cantar
el darrer cant d'en Siset,
el darrer que em va ensenyar.

Si estirem tots, ella caurà...

Si jo l'estiro fort per aquí...


La Estaca

El viejo Siset me hablaba
al amanecer, en el portal,
mientras esperábamos la salida del sol
y veíamos pasar los carros.

Siset: ¿No ves la estaca
a la que estamos todos atados?
Si no conseguimos liberarnos de ella
nunca podremos andar.

Si tiramos fuerte, la haremos caer.
Ya no puede durar mucho tiempo.
Seguro que cae, cae, cae,
pues debe estar ya bien podrida.
Si yo tiro fuerte por aquí
y tú tiras fuerte por allí,
seguro que cae, cae, cae,
y podremos liberarnos.

¡Pero, ha pasado tanto tiempo así!
Las manos se me están desollando,
y en cuanto abandono un instante,
se hace más gruesa y más grande.

Ya sé que está podrida,
pero es que, Siset, pesa tanto,
que a veces me abandonan las fuerzas.
Repíteme tu canción.

Si tiramos fuerte...

El viejo Siset ya no dice nada;
se lo llevó un mal viento.
- él sabe hacia donde -,
mientras yo continúo bajo el portal.

Y cuando pasan los nuevos muchachos,
alzo la voz para cantar
el último canto que él me enseñó.

8 comentarios:

Hard Core dijo...

para que tu estaca descanse de Joan Brossa:

"FINAL!"



-Tendrias que haber tenido otro fin;
te merecías, hipócrita, un muro u otro
vallado. Tu dictadura,
tu puta vida de asesino,



qué incendio de sangre! Podrido verdugo,
lo suficiente te tendria que haber bastado la dura
oscuridad de los pueblos, dado a tortura,
colgado de un árbol al fondo de algún camino.



Rata de la más mala delincuencia,
te mereces otra muerte con violencia,
el fin de tantos desde aquel julio.

Pero lo has hecho de tirano español,
solo e invernado, gargajo de la ciencia

y con tufo de sangre y mierda. SU Excremencia



Gloria del buñuelo,
ha muerto el dictador más viejo de Europa.
Un abrazo, amor, y levantamos la copa!
"FINAL!"

-Havies d'haver fet una altra fi;
et mereixies, hipòcrita, un mur a
un altre clos. La teva dictadura,
la teva puta vida d'assassí,

quin incendi de sang! Podrit botxí,
prou t'havia d'haver estovat la dura
fosca dels pobles, donat a tortura,
penjat d'un arbre al fons d'algun camí.

Rata de la més mala delinqüència,
t'esqueia una altra mort amb violència,
la fi de tants des d'aquell juliol.

Però l'has feta de tirà espanyol,
sol i hivernat, gargall de la ciència
i amb tuf de sang i merda. Sa Excremència!-

Glòria del bunyol,
ha mort el dictador més vell d'Europa.
Una abraçada, amor, i alcem la copa!


20 de novembre de 1975


Joan Brossa, Catalan, Barcelones, del Barrio de San Gervasio. 1919-1998

Rafa dijo...

Novale, muchas gracias, casi me dan ganas de abrir otro blog...mejor paro acá con esta onda emotiva, en un cruce de culturas ya estoy sintiendo un Sheer Heart Attack (canción de Queen).

Gracias de nuevo, un abrazo.

Rafa dijo...

Novale, aquí tenemos una noticia reciente sobre Lluis Llach, donde se habla de su retiro, de su amistad con Miquel Martí i Pol y de su obra dedicada a él.

http://www.trovadores.com/noticias/luis_llach.html

Saludos

Hard Core dijo...

Anem, no et quedis, fotre

Rafa dijo...

Novale, me hacés laburar, eso quiere decir: Vamos, no te quedes, no jodas...

Lo mismo digo.

Hard Core dijo...

lo que me condujo hasta aqui en la vida, fue la maravilla de conectarme con el ser humano, siempre diverso y unico y a la vez universal. En cada oportunidad de mi trayecto me puso siempre a alguien con quien dialogar. Asi que; hola Jorge.

Rafa dijo...

Hola Novale, gracias por tus palabras.

Un abrazo

Anónimo dijo...

Dober zacetek